Vrienden

Het bestuur wordt ondersteunt door de volgende vrienden

Stichting Let the Children Play is trots op zijn vrienden

Hilde Daamen

Oh Uganda, Land of Beauty

Al een lange tijd had ik de wens om enkele weken vrijwilligerswerk te gaan doen in Afrika. Door het enthousiasme van zowel Ingrid als Eric over Let the children play, was ik meteen overtuigd om deze wens in Oeganda in vervulling te laten komen. Doordat het een kleine stichting is, wist ik ook zeker dat het geld goed besteed zou worden en dat mijn inzet als vrijwilliger waardevol kon zijn. In juli 2013 was het moment daar! Met heel wat spullen voor de Amasiko Green school en het geld dat we (Maaike Mathijssen en ik) hadden opgehaald, vertrokken we naar Oeganda. Eenmaal daar aangekomen, was ik verkocht aan het mooie landschap, de lieve mensen en de rust.

Het viel ons op dat er op school nauwelijks aandacht werd besteed aan sport- en spelactiviteiten. Dit was dan ook het belangrijkste punt waar we aan hebben gewerkt in de drie weken dat we daar waren: we hebben sportlessen gegeven, het schoolgebouw op een vrolijke manier geschilderd, in de pauzes gespeeld met de kinderen, maar misschien nog wel een van de belangrijkste dingen: de leerkrachten laten zien en ervaren hoe je op een speelse, kindvriendelijke manier (sport)lessen kan geven aan de kinderen. Persoonlijk vond ik het mooi om te zien hoe enthousiast de kinderen werden van dingen die in onze samenleving als ‘normaal’ worden gezien, maar voor de kinderen uit Oeganda heel bijzonder kunnen zijn: bellenblazen, touwtje springen, nagels lakken,.. Daarnaast vond ik het prachtig hoe hartelijk we werden ontvangen en toegezongen door de kinderen, leerkrachten en het bestuur en hoe zeer het werd gewaardeerd dat we ons graag wilden inzetten voor de school.

Mijn bezoek aan de Amasiko Green school heeft mij zoveel mooie herinneringen gegeven. Ik denk nog vaak aan deze weken terug en als ik ooit nog in de mogelijkheid ben om terug te gaan, dan zou ik dat zeker doen!!

In 2015 ben ik vanuit stichting LCP naar Amasiko Green School gegaan. De kinderen, leerkrachten en de mooie omgeving hebben mijn hart gestolen en ik denk er vaak aan terug. LCP is een kleinschalige stichting die weet waar die mee bezig is. Regelmatig gaat er iemand naar Oeganda om te bepalen wat de volgende doelen moeten zijn en waar het geld het beste aan besteed kan worden. Ingrid, de drijvende kracht achter LCP, heeft me goed voorbereid op het project waardoor ik in een korte tijd best veel heb kunnen bereiken. De docenten en bestuur van Amasiko Green School zijn gemotiveerd en willen het beste uit de kinderen halen. Er is veel potentie, ook in de omgeving van Amasiko Green School, wat zeker de moeite waard is om in te investeren. 

Nora van Loon   Afrika, kinderen, educatie.

Drie onderdelen, die me altijd aangetrokken hebben. En dan zeker de combinatie daarvan.Mijn naam in Nora van Loon, woonachtig in Halsteren.

In 2014 stond in BN/deStem een groot artikel over LCP. Ze hadden van hen de cultuurprijs gewonnen, voor dat jaar. Hun verhaal en enthousiasme sprak me meteen aan. Dat was het!

Ik heb de stoute schoenen aangetrokken. Ben (met mijn man) naar Rijsbergen gereden, voor de info-avond met de overhandiging van de prijs, en heb een gesprek met Ingrid Damen (voorzitter LCP) aangeknoopt. Ook daar weer, van beide zijde trouwens, veel enthousiasme. Ingrid bood me aan, om eind 2015 mee te gaan naar Amasiko. Dat was tegen geen dovenmansoren gezegd!

Zodoende kwam ik in oktober 2015, met Ingrid en Jolanda (ook van het bestuur LCP) in Amasiko.

Het eerste wat mij opviel was de prachtige omgeving. Maar tegelijk de armoede, hoe men daar leeft. Lemen huisjes, vaak vervallen; schamele kleding, vaak kapot; de verwachtingsvolle blik, vooral bij de kinderen. Maar vooral de vrolijkheid. Er werd veel gelachen, gezongen, muziek gemaakt en gedanst.

Mijn hart brak, bij het zien van het houten schoolgebouwtje, van 4 lokalen. Alleen houten wanden, met deur- en raamgaten, waar het regenwater over de vloer, onder de wanden door liep.

En dan het vervallen gebouwtje, waar een jong knul iedere dag de middagmaaltijd (altijd maïspap met bruine bonen) klaarmaakt. Een maaltijd, die voor veel kinderen de enige goede op een dag is. Hij zit in het gebouwtje, op een open vuur, in een rokerige omgeving, voor zo’n 120 personen (de leerkrachten eten ook mee), te werken. Hartverscheurend, maar hij bleef lachen.

Het toiletgebouw had aan 1 kant geen dak meer. Dat lag er naast op de grond. Er zijn gewoon geen materialen, om het te repareren.

Maar er stond ook een stenen schoolgebouw, met 3 leslokalen, een personeelsruimte en een magazijn. Dit alles opgebouwd met behulp van ouders en leerkrachten, met financiële hulp van LCP. Geweldig!

Een wens van de leerkrachten was om er elektriciteit te hebben, om met een laptop te kunnen werken en lampen aan te brengen. Nou, dat trof! Ik had voor mijn vertrek enkele acties georganiseerd, waardoor er ong. €3750,- mee kon. Daarvan heeft daar LCP een zonnepaneel aan kunnen laten brengen en een laptop aan kunnen schaffen. Ingrid is in het voorjaar van 2017 in Amasiko geweest en vertelde dat het zo leuk was om te zien, dat er mee gewerkt word.

Aan het onderwijs kon ik niet veel doen. Ik vond het beter en respectvoller, om de leerkrachten dat te laten doen, zoals zij dat gewend zijn, geleerd hebben en de gewoonte is.

Enkele praktische ideeën heb ik hen wel kunnen geven. Daar ben ik, in de 3 weken, dat we daar waren, mee bezig geweest. Tips, hoe je iets makkelijker uit kan voeren; aantrekkelijker kan maken; aangenamer kan brengen. Daarvoor ook voorbeelden gegeven en gemaakt. De leerkrachten vonden het interessant en waren enthousiast. Ze vonden het leuk mij bezig te zien en wilde het graag aannemen. Daar veel met hen over gekletst en uitleg gegeven.

Ik ben heel benieuwd wat daar allemaal van over is gebleven. Is het blijven hangen; werken ze ermee; kunnen ze er zelfstandig iets mee? Misschien dat ik het een keer met eigen ogen kan zien. Dat zou mooi zijn. Wie weet. Want het blijft trekken. Het is heel fijn, om nog steeds contact te hebben met Ingrid en Jolanda, om op de hoogte te blijven van de ontwikkelingen van LCP.

Ik mag me “Vriend van LCP” noemen, en daarmee voel ik me zeer vereerd.

Opmerking:

Graag zou ik nog veel meer vertellen, over mijn ervaringen op Amasiko, maar dan wordt het verhaal wel erg lang. Ik heb me daarom tot het bovenstaande beperkt. Misschien dat we elkaar eens persoonlijk ontmoeten, zodat er dan wel gelegenheid voor is.

Nora.